Yaşadığım süre boyunca yaptığım gözlemler, karşılaştığım vakalar ve tanıdığım insanlardan çok şey öğrendim, tecrübe ettim, araştırmalar yaptım.
Bu araştırmalar, gözlemler sonucunda problemlere çözüm ararken hep aynı ihtiyaç ile karşılaştığımı fark ettim. İnsanlar sıkıntı yaşadıklarında bunu sadece kendilerinin yaşadıklarını düşünüyor ve kendilerini şanssız ilan ediyorlar. Hele ki sorun aile-çocuk ilişkileri olunca durum iyice hassaslaşıyor. “Ben iyi bir anne-baba değilim. Sürekli sıkıntı yaşıyorum. Çocuğumu doğru yetiştiremiyorum. Bunu nasıl paylaşırım, nasıl söylerim?” kaygısına düşerek problemleri daha da büyütüyorlar.
Bu duruma çözüm olacak bir yol keşfettim. Aslında bu yolu herkes bilir ama çevrenin etkisi, “El âlem ne der?” düşüncesi ile çoğu zaman yapamaz. Her aile kendi içinde sorunlar yaşar. Meselesiz ev asla olmaz. Çünkü insanız, birbirimizden farklı insanlarız. Elbet ters düştüğümüz konular olacak. Diğer insanların da ortak prob- lemler yaşadığını gördüğümüzde, duyduğumuzda ve paylaştığımızda rahatlarız. Yalnız olmadığımızı hissederiz. Evet, sadece benim problemim değilmiş, aslında bunlar birçok evde ailede yaşanıyor, deriz.
Dolayısıyla yaşanılan problemleri normalleştirir, problemi çözmeye daha kolay yöneliriz. Sonra birbirimize problemleri nasıl çözdüğümüzü sormaya başlarız. Birinin çözüm önerisi bize başka bir ufuk açar. Bu şekilde hayata daha verimli tecrübelerden, problemlere de daha geniş perspektiften bakabiliriz. Tabii ki çok özel problemler ya da her şeyi her yerde paylaşalım demek değil anlatmak istediğim. Tecrübelerden faydalanmak. Sonuçta hayatımız her şeyi tecrübelemeye yetmeyecek. Etrafımızdaki tecrübelerden faydalanmak, birbirimizi dinlemek, anlamak ve deneyimlerle yol göstermek, yargılamaktan ve yargılanmak kaygısından uzak paylaşmak,hayatı yalnız değilim düşüncesiyle daha çözüm odaklı hale getirebilir.
Ş. Başak Ceyhan
Eğitimci-Yazar
